11 Απριλίου 2011

ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ;; Mπορούμε και διαφορετικά... οι πολίτες παντού δικτυώνονται


«Είμαστε καταμεσής μιας κρίσης που επηρεάζει τα πάντα και τους πάντες. Δεν είναι το τέλος του κόσμου, αλλά το τέλος ενός συγκεκριμένου κόσμου, του κόσμου που χτίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες πάνω στον χάρτινο πύργο της κερδοσκοπικής παγκόσμιας αγοράς.

Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική! Είναι και κοινωνική, περιβαλλοντική και πνευματική κρίση..
Οδήγησε σε μια οικονομική κατάρρευση, που μπορεί να πυροδοτήσει τάσεις όπως αύξηση του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, του σεξισμού, των συγκρούσεων και της γενικευμένης βίας.
Καθώς οι κυβερνήσεις έσπευσαν για τη διάσωση των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και πολυεθνικών εταιρειών, ξέμειναν από πόρους όταν έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουν τη μαζική ανεργία και τις μη βιώσιμες συντάξεις.

Οι οικονομίες ολόκληρων χωρών όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Ισπανία μεταξύ άλλων, φτάσανε στα όρια της χρεωκοπίας και τέθηκαν υπό την επιτήρηση ξένων πιστωτών.
Το παντοδύναμο Ευρώ μετατράπηκε σε ερωτηματικό μέσα σε μια νύχτα.
Ο μύθος της Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης διαλύθηκε στα θολωμένα νερά του φυλετικού εθνικισμού.
Οι πολιτικοί άδραξαν την ευκαιρία για να εξοντώσουν τους ανταγωνιστές τους, προκαλώντας μια …κρίση της διαχείρισης των κρίσεων!

Και οι δυνάμεις κρατών, πολυεθνικών και ΜΜΕ εκμεταλλεύτηκαν το χάος και το φόβο καλώντας για πειθαρχία, εργασία και θυσίες με την υπόσχεση για επιστροφή στη χαμένη πατρίδα της κατανάλωσης. Μάταια…

Το παλιό μοντέλο, βασισμένο στο να δουλεύεις, να δανείζεσαι και να καταναλώνεις, δεν μπορούσε να συντηρηθεί, καθώς η πλασματική δημιουργία εικονικού κεφαλαίου έφτασε στα όριά της.
Η παγκοσμιοποίηση διέλυσε τις παραδοσιακές βιομηχανίες και το κοινωνικό κράτος…
Η περιβαλλοντική κρίση δημιούργησε περιβαλλοντική συνείδηση…
Η μη λογοδοσία και η διαφθορά των περισσότερων πολιτικών, οδήγησε σε βαθειά έλλειψη εμπιστοσύνης προς αυτούς που ήθελαν να είναι και σωτήρες…

Οι άνθρωποι έμειναν μόνοι τους…

Ο παλιός κόσμος είχε καταρρεύσει, μια ‘’ανακαινισμένη’’ έκδοση του ίδιου τρόπου ζωής δεν θα μπορούσε να σταθεί και δεν υπήρχε καμία αξιόπιστη προοπτική στον ορίζοντα…
Έτσι , σπόροι μιας νέας ζωής, φυτεύτηκαν στις παρυφές της κοινωνίας.
Από αυτούς που τολμούν να εξερευνήσουν και να φανταστούν τα ίχνη μιας νέας ανθρωπότητας.
Σκορπίστηκαν με τους ανέμους της ελπίδας, διασχίζοντας το σκοτάδι της απελπισίας,
για να φτάσουν σε σένα εδώ και τώρα…»

(Απόσπασμα από το φιλμάκι ‘’Homage to Catalonia’’)